“Aangenaam, ik ben de vrouw van…” Review van de film Blue Jasmine

Afgelopen zondag heb ik Woody Allen‘s nieuwste film gezien: Blue Jasmine. Het was weer een typische, tragi-komische ‘Woody Allen film’ met natuurlijk een neurotisch hoofdpersonage, dit maal gespeeld door Cate Blanchett.

Bijzondere, rake film over Jasmine (Cate Blanchett), een vrouw uit Park Avenue, New York die nooit heeft hoeven werken. We krijgen als toeschouwer een kijkje in het luxe klatergoud leventje dat Jasmine louter vult met luxe uitstapjes, decoreren, yogaklasjes, party’s, borrelen met (nep-) vriendinnen en Louis Vuitton. Kortom: haar hobby is geld uitgeven. Ze weet niets van administratie, geld sparen, laat staan van werken af. Ze heeft haar studie voortijdig afgebroken om te trouwen en heeft zodoende nooit een vak geleerd. Ze laat zich onophoudelijk verwennen door haar steenrijke, maar uiterst frauduleuze echtgenoot Hal (Alec Baldwin).

Zogenaamd weet ze niets van zijn duistere zaakjes en kijkt de andere kant op. Dit verandert als ze door haar rijke echtgenoot aan de kant wordt gezet voor een zeer jonge Franse Au Pair. Ze geeft uit wraak haar man aan bij de FBI en trekt gedwongen en berooid bij haar zus in die een totaal ander leven leidt van hard en simpel werken voor je geld. En dan? Ik zal niet teveel verklappen, maar dat ‘blue’ staat niet voor niets voor haar naam..

Applaus voor de wijze waarop Cate het personage in deze film gestalte geeft, want oh, ze wekt irritatie, agressie en vervolgens toch ook weer medelijden op.

Buiten het feit dat de film uiterst vermakelijk is, lijkt Allen de kijker ook iets mee te willen geven.
“Als vrouw kun je toch maar het beste zorgen dat je – hoe dan ook, met of zonder relatie – onafhankelijk blijft en het beste maar een opleiding afmaakt zodat je – mocht dat nodig zijn – voor jezelf kunt zorgen!” Dat lijkt de hoofdgedachte van deze film.

De film speelt een beetje in op onze tijdsgeest dat er dus blijkbaar (nog steeds) vrouwen bestaan die zelf geen echte identiteit hebben, geen echt beroep, die alleen maar bekend staan als ‘de vrouw van…’ en hun leven vullen met bezoekjes aan de persoonlijk visagist, de plastisch chirurg, PC Hooftstraat, dure vliegreizen. En dit alles op kosten van hun man. Ik zal geen namen noemen, maar iedereen weet wel op wat voor soort vrouwen ik doel. Deze vrouwen beseffen niet (of te laat) dat dit alles in ‘the wink of an eye’ voorbij kan zijn als zij deze man kwijtraken. En dat zij dan niets hebben om op terug te vallen. Daarom, dames: neem geen partner omdat je verwacht dat deze man (of vrouw voor mijn part) jou gaat onderhouden. Of omdat je zelf een ramp bent met financiën. Leer dan zelf met geld omgaan. Een relatie is leuk, maar moet niet noodzakelijk zijn. Blijf altijd eigen baas!

Het einde van de film gaf mij een beetje hetzelfde gevoel als toen ik Requiem for a Dream zag, in minder heftige mate dan: mensen die als gevolg van een opeenstapeling van gebeurtenissen in een relatief kort tijdsbestek van alles naar niets afglijden, bizar. De komische scènes maken het gelukkig allemaal wat luchtiger. Alles bij elkaar een absolute aanrader!
Wat vond jij van deze film? Laat het me weten! ♥

Advertisement